Słabosłyszenie mnie nie wyciszyło, wręcz przeciwnie - obudziło we mnie potrzebę mówienia o tym, co pomijane, zniekształcone i niewygodne.

Zaczynałam jako dziennikarka - pytaniami wchodziłam tam, gdzie inni milczeli. Dziś one nadal mnie prowadzą, tyle że już w przestrzeni badań. Jako naukowczyni przyglądam się tożsamości osób słabosłyszących.

Scena? To mój drugi język, obok języka fonicznego i migowego. Tam, gdzie słowa spotykają się z emocją, a mikrofon staje się narzędziem zmiany. Mówię głośno z różnych miejsc: z konferencji, warsztatów, ale też z kuchni, korytarzy i przystanków, tam, gdzie dzieje się najwięcej. Bo rozmowę traktuję jak ruch oporu wobec obojętności.

Łączę naukę, aktywizm i samorzecznictwo w jedną, płynną opowieść. Czasem prowadzę wydarzenia, czasem je współtworzę. Ale najczęściej po prostu jestem tam, gdzie coś ważnego chce się wydarzyć i potrzebuje głosu.